Een bewogen dag
We mogen weer aan de slag! Wende, Marc en ik hebben deze week twee groepen in locatie D: in de ochtend de jongens en ’s middags de meisjes. In de bus overleggen we over de volgorde waarop we de verschillende lesonderdelen doen. Bij een aantal onderdelen besluiten we het van de sfeer af te laten hangen of en wanneer we ze doen; het zal vandaag aftasten worden wat wel en niet mogelijk is. Ik ben best zenuwachtig, mijn ervaring met de jongens van vorige week maakt me onzeker over of ik wel met jongens om kan gaan.
Gelukkig blijkt dat mijn zenuwen onterecht waren, de jongens in D zijn superbraaf en wachten geduldig tot duidelijk wordt wat de bedoeling is als we het even niet helemaal weten. Een leuk onderdeel is het naspelen van plaatjes: de jongens zijn achter elkaar katten, auto’s, de wind, schapen, wuivende bomen en olifanten. Iedereen kruipt rond op handen en voeten en maakt de bijbehorende geluiden. Lachen!
Het ritmespel van Elsemieke is ook een succes. Een kruisje is klappen, een cirkel op de grond slaan en een driehoek is met de vingers knippen. Vol ijver oefenen de jongens op xxxx / xoxx / ooox / xΔΔx etc. Het is moeilijk, maar ze blijven opletten!
Gelukkig is er ter ontspanning de stopdans, waarbij iedereen lekker losgaat, totdat de muziek stopt… hoewel, dat helemaal stilstaan moeten we nog maar eens oefenen met ze…
De workshop gaat leuk, maar niet perfect. Ach ja, we moeten ook nog aan de nieuwe groep en aan elkaar wennen. Achteraf bespreken we wat beter had gekund en na de lunchpauze passen we bij de meisjesgroep meteen toe wat we besproken hadden. Het gaat al een stuk vloeiender allemaal: het komt wel goed met team Wende-Sanne-Marc!
We komen er wel nu al achter dat het eigenlijk niet prettig is om echt twee uur achter elkaar bezig te zijn. Met de jongens hebben we uiteindelijk maar een uurtje gewerkt en met de meisjes bijna anderhalf uur, maar dat was ook echt lang genoeg. Ook het andere team heeft ervaren dat twee uur wel erg lang is. Het idee om de lange workshop in onderdelen op te delen en zo meerdere spanningsbogen te creëren met rust ertussenin blijkt niet gemakkelijk te realiseren. Moeten we toch onze plannen aanpassen?
Het team van Elsemieke, Liny en Martijn heeft als we terugkomen in basecamp vermoeide gezichten. Wat is er gebeurd? Elsemieke is zo op dat ze even niet aanspreekbaar is. Martijn legt uit dat er bij hun workshop 86 (!!!) kinderen aanwezig waren. De meisjes, maar ook kleine jongetjes, en ook hele kleine peuters en moeders met baby’s waren verschenen in de Child Friendly Space. Liny zou een flink onderdeel van de twee uur op zich nemen met circusactiviteiten, maar nu er zoveel kinderen waren, had ze bij lange na niet genoeg materiaal om haar workshop te geven. Daardoor had Elsemieke maar extra lang muziekles gegeven, en zo haar gehele repertoire er in die ene workshop doorheen gejaagd. Dmitri is nog te onervaren om zo’n grote groep aan te kunnen en kon niet helpen, en Martijns lesonderdeel bleek ook niet geschikt voor 86 kinderen tegelijk. Elsemieke heeft nu dus bijna twee uur achter elkaar 86 kinderen beziggehouden met muziek! Wat een prestatie, maar dat was toch zelfs voor superster-geweldige-muziekjuf Elsemieke teveel van het goede. Ik ga naar het kantoor van Save the Children en vertel aan Gandhi wat er gebeurd is. Hij legt uit dat al die kinderen er waren omdat er een gezondheidsprogramma was die dag op die locatie, en dat het niet meer zal gebeuren. Maar duimen dat dat inderdaad zo is!
Het teamoverleg die avond begint constructief en zakelijk, maar eindigt in het uiten van een hoop emoties. De vermoeidheid en het harde werk maken het moeilijk om helemaal beheerst te blijven. Gelukkig kan uiteindelijk iedereen zijn ei kwijt en kunnen we na alle gesprekken weer in een opgeklaarde lucht verder werken. Om de herwonnen teamspirit te vieren gaan we met zijn allen eten in Caïro, het tentje dat Marc en ik vorige week ontdekt hadden. De ober is lekker chagrijnig, het tl-licht wordt sfeervol onderbroken door de draaiende plafondventilators en we drinken als koningen uit onze metalen waterbekers. Maar ze hebben heerlijke gevulde groenten en serveren grote bergen smaakvolle rijst met stukken kip of vlees, en dat voor een prikkie. Welkom in een echt lokaal restaurant!
Foto’s: Liny Mutsaers
