Eropuit
Morgen is de laatste dag van Syrious Mission, maar vandaag zijn we vrij! Vorige week hebben we niets gedaan op onze vrije dag, maar vandaag willen we wel ergens naartoe. We besluiten dat Ajlun onze bestemming wordt. Het is niet te ver weg, en een mooi groen gebied, met een kasteel dat je kunt bezoeken. Maar eerst slapen we natuurlijk uitgebreid uit! Na een ontspannen brunch gaan we met het openbaar vervoer naar Ajlun. We komen uiteindelijk pas in de namiddag aan, maar dat kan ons niet veel deren, we zijn blij om er even uit te zijn en een paar uurtjes is genoeg om het kasteel te bezoeken. Het kasteel is leuk, je kunt er lekker rondklauteren op muurtjes en trappetjes en door gangen en poorten. Er is een expositie met Romeinse munten en glazen vaasjes en potten. We drinken een kopje koffie in de zon, en picknicken bovenop de hoogste muur van het kasteel.
Als ik na ons bezoek even ga plassen, loopt Marc langs de toeristenwinkeltjes bij het kasteel. Daar loopt hij een bekende tegen het lijf. In de dagen voor de start van Syrious Mission kwamen we in Amman uit bij een biologische markt. De verkoper vertelde ons vol enthousiasme over de organische boerderij waar de producten vandaan komen, en dat er verschillende boerderijen in de regio aangesloten zijn bij het project, waarmee ook werkgelegenheid wordt gecreëerd voor arme vrouwen. Deze zelfde verkoper heeft hier bij het kasteel een winkeltje! We spreken over onze tijd met Syrious Mission, en over zijn producten die hij ons laat proeven. Hij nodigt ons uit om mee te komen naar de boerderij. Dat slaan we natuurlijk niet af! Een uurtje later staan we bovenop een heuvel ergens in uitgestorven Ajlun. Het is er prachtig en heerlijk rustig. En, waar we niet op voorbereid waren: het is er koud! De avond valt in, en zo in het noorden, bovenop een heuvel, kan de temperatuur flink dalen als de zon weg is. Terwijl wij kleumend over onze armen wrijven leidt de vriendelijke man ons rond op de heuvel. Deze ‘boerderij’ is alleen voor het verbouwen van kruiden. We kijken naar alle jong aangeplante struikjes salie, thijm en rozemarijn. Het is allemaal nog heel nieuw hier, dit jaar verkopen ze voor het eerst de oogst. Tussen de veldjes met kruiden staat een klein huisje, waar we een eenvoudig maal van groenten, brood en lebaneh, de lokale romige geitenkaas, eten. Na het eten zet onze gastheer ons af in het nabijgelegen stadje, en helpt hij ons aan een ’taxi’: auto’s die naar Amman rijden nemen vaak passagiers mee om zo wat van de benzinekosten terug te verdienen.
Terug in Amman horen we dat Saskia in het ziekenhuis is. Wat!?! Het blijkt dat zij en Elsemieke die middag ook in het kasteel in Ajlun waren, een paar uur voor ons. Saskia had gezegd dat ze vast van de trap af zou vallen ergens in het kasteel, en ze heeft helaas haar woord gehouden en daarbij flink haar enkel verzwikt en een wond opgelopen. Maar ze blijft gelukkig opgewekt, en ’s avonds laat schuift ze met haar been omhoog en een pleister op haar voet aan in het restaurant waar wij biertjes aan het drinken zijn als afscheid van Martijn. Hij vertrekt zaterdagochtend, en dat kan natuurlijk niet zonder afscheid. Ala’a en enkele andere collega’s van Save the Children zijn ook gekomen. Ala’a heeft een verassing voor ons: hij heeft voor iedereen een plastic armbandje gemaakt, met ieders naam in glitterletters van Hello Kitty. Prachtig! Het is zo’n ontzettend lief gebaar van hem dat we hem allemaal meteen vergeven voor de schreeuwende lelijkheid van de bandjes en we bedanken hem oprecht en stralend voor zijn cadeau. Het is ook gewoon een hele leuke grap dat nu het hele team met die kinderarmbandjes rondloopt 🙂
