Het concert
Het is zover: alle kinderen gaan samen presenteren wat ze de afgelopen week geleerd hebben. We zijn allemaal een beetje gespannen: zouden alle kinderen rustig en oplettend zijn en doen wat van ze gevraagd wordt? Of zouden ze allemaal als een gek gaan rondrennen en schreeuwen? Wie weet wat er gaat gebeuren. En wie komen er kijken? Er zijn allemaal NGO’s uitgenodigd, straks staat het vol met officials.. of er komt niemand, we hebben geen idee.
Als we in Zaatari aankomen ga ik meteen mee naar de Child Friendly Space waar ik de afgelopen dagen gewerkt heb. De anderen gaan alvast naar het voetbalveld waar het concert is, maar ik ga helpen om de meisjesgroep op te halen. We zijn lekker op tijd, en als ik aankom zitten er al heel wat meisjes, en dat drie kwartier voor de afgesproken tijd! Ik bespreek met Hadil, de coördinator, hoe we regelen welke meisjes wel en welke niet mee kunnen. We hebben een bus, en daar moeten ze allemaal in. Steeds meer meisjes verschijnen. Bijna allemaal worden ze door Hadil snel teruggestuurd naar hun ouders met een papier in hun hand: ze moeten nog gauw officiële toestemming krijgen. Eigenlijk hadden die formulieren al aan het begin van de week ingevuld moeten worden, maar ach, zo is het alsnog in orde. Nadat alle meisjes buiten adem met hun ondertekende formulier zijn teruggekeerd, vertrekken we naar de bus: 40 meisjes op een rij in hun mooiste kleren door de tentenstraten van Zaatari, een prachtig gezicht. We worden door moeders uitgezwaaid.
Bij de bus is ontstaat er geduw en getrek: de jongens, waarvan we twee dagen daarvoor hebben besloten dat we stoppen met hun les, willen ook mee naar het concert. Dit is echt geen leuke situatie. Hoe leg je uit aan die jongens waarom ze niet mee mogen? We gooien het erop dat de bus voor de meisjes is, jongens en meisjes zijn immers bij alles gescheiden hier. Er wordt gesproken over een mogelijkheid voor de jongens om toch te komen, maar dan als publiek. Voordat daarover een besluit gevallen is, vertrekken we met de bus vol meisjes naar het voetbalveld. Dit voelt echt als een schoolreisje, superleuk, met al die zingende meisjes in de bus!
We komen ongeveer op het afgesproken tijdstip aan bij het voetbalveld, waar de andere groepen al aanwezig zijn. Het is een prachtig gezicht, die grote groepen kinderen die met hun leiders nog oefenen op hun liedjes. In een hoek van het veld wordt een tent opgezet. Wij hadden verwacht dat we gewoon buiten zouden staan, maar Gandhi, de programmacoördinator van Save the Children in Zaatari, heeft deze beschutting voor ons geregeld. Heel fijn, maar het nadeel is dat we met de kinderen in de zon moeten wachten tot de tent af is. We besluiten nog maar even goed te oefenen. We leren de meisjes om netjes in drie rijen te staan: de groten achter en de kleintjes vooraan. Vol ijver nemen ze alle liedjes met ons door. Aramsamsam en boem tsjak zijn nog niet eerder zo supernetjes gegaan als nu. Terwijl we oefenen komt een grote pick-up het veld op. Daar zijn onze jongens, klaar om de show te bekijken. Maar de tent is nog niet af, als dat maar goed gaat! Hadil vangt de jongens op en houdt ze rustig, ik blijf me concentreren op de meisjes en hun repetitie.
Al gauw is het zover en mogen we onze plek in de tent opzoeken om aan het optreden te beginnen. Binnen in de tent heerst een vrolijke georganiseerde chaos. Het publiek bestaat uit heel veel kinderen die overal ineens vandaan zijn gekomen, er zijn een heleboel begeleiders van Save the Children, en er zijn ook wat mensen van verschillende NGO’s komen kijken. Tussen al het gekrioel herken ik Amy, met wie we vorige week bij Jane een gesprek hadden over de NGO-wereld. Ik heb geen tijd om hoi te zeggen, want de meisjes moeten in hun vak op het ‘podium’ opgesteld worden en hun instrumenten moeten worden uitgedeeld. Daarna volgt een hele tijd dat we moeten wachten tot de chaos enigszins onder controle is. Als alles tot rust begint te komen, worden er pakjes limonade rondgedeeld voor de kinderen. Dat is een hele opluchting, want na een uur in de zon heeft iedereen ontzettende dorst! Na het drinken is het dan zover: de show kan beginnen! Het ziet er prachtig uit als alle kinderen de bewegingen van Lucas volgen in het spiegelspel: handen in de lucht, zwaaien, en klappen. Er is nog een hoop geroezemoes in het publiek als de meisjes van Elsemieke en Niels dapper beginnen met hun Arabische versie van hoofd, schouders, knie en teen. Het is nauwelijks duidelijk dat de show begonnen is, het geluid verdrinkt in het geroezemoes in de tent, maar na nog een ronde van hetzelfde liedje begint het toch vorm te krijgen. Om de beurt doet elke groep zijn stukje: doebdoebdoeb, hoofd, schouders, knie en teen, een drumoefening en natuurlijk de boem tsjak van onze meisjes. Daarna volgen vier versies van aramsamsam, en als klap op de vuurpijl zingt iedereen samen aramsamsam. Wat een geweldige show hebben we neergezet! Iedereen deed precies wat de bedoeling was, de kinderen die niet aan de beurt waren wachtten netjes op hun beurt, en er werd vol enthousiasme meegedaan. Ik ben zo ontzettend trots op onze meisjesgroep, hoe ze daar braaf in hun rijen hebben zitten wachten op hun beurt, en knalden als ze aan de beurt waren. De hebben zo goed volgehouden en bleven maar glimlachen, helemaal fantastisch. De andere teamleden zijn ook heel trots op hun groepen, iedereen heeft geweldig zijn best gedaan. We hebben geen idee hoe alles op het publiek overgekomen is, maar ons doel is bereikt: de kinderen hebben zichzelf vol trots voor een publiek gepresenteerd.
Na de voorstelling wordt er nog veel nagepraat en wisselen Syrious Mission teamleden en Save the Children begeleiders emailadressen en facebooknamen uit. Ik help om onze groep meisjes weer terug in de bus te krijgen. Nog enkele teamleden komen erbij in de bus en dan vertrekken we weer. Terwijl we wegrijden barsten de meisjes uit in een medley van aramsamsam, boemtsjak, en hun eigen favoriete liedjes. Ze zijn niet te stoppen, de hele bus schudt! Als we allemaal uitstappen moet ik afscheid nemen van de groep meisjes. Ik probeer iedereens hand te schudden en krijg vele kussen op mijn wangen, wat zijn ze toch lief! Ik zwaai ze na en dan loop ik terug het basecamp in waar we altijd weer met het team samenkomen. Nu is het een feit: de eerste week van workshops zit erop. Wauw, wat een heftige en enerverende en geweldige week was het, en wat een fantastische afsluiting!
In de avond praten we samen na. De week was voor iedereen mooi en heftig en indrukwekkend. Fouzia, Niels, Lucas en Suzanne zullen komende nacht vertrekken. Fouzia heeft lieve en mooie woorden voor iedereen in het team, die ons allemaal erg ontroeren. Dmitri heeft afscheidscadeautjes voor de vertrekkende teamleden. Ter afsluiting van de week gaan we bij een kennis van Suzanne eten. Hij is expat en werkt voor Shell en woont in een groot huis met een tuin midden in het centrum van Amman. Het is een heel mooi verborgen paradijsje, tussen de opeengeklemde huizen in, achter een onooglijk poortje verstopt. We brengen de avond door met goede gesprekken, lekker eten, een goed glas wijn en natuurlijk met veel muziek! Fijn om zo te kunnen ontspannen na deze drukke week.
Foto’s: Liny Mutsaers
