Op bezoek bij de voedseldistributie
Gisteren hebben we geprobeerd om het programma voor deze week rond te krijgen, maar helaas is dat net niet gelukt. Door ons nieuwe plan om workshops van 2 uur te geven, moet een hogere laag van het management toestemming geven, en die toestemming is er nog niet. Hij zal er waarschijnlijk wel komen, maar ons programma start nu dus een dag later dan gepland. Voor Wende is dit waarschijnlijk wel prettig, zo kan ze eerst even aan Zaatari wennen voordat ze de workshops induikt.
We besluiten dus wel naar Zaatari te gaan en te kijken wat we kunnen betekenen voor die dag. Er is een contact ontstaan met dokter Anna, een vrouw die een medisch programma coördineert. Zij heeft laten weten dat ze het leuk zou vinden als we iets voor haar komen doen. Het is ons nog niet helemaal duidelijk wat dan, maar daar hopen we vandaag achter te komen. We delen op in teams. Marc en Liny zullen proberen dokter Anna te pakken te krijgen. Martijn gaat gitaarles geven aan Ala’a, de jongen van Save the Children die aangenomen is om muziek te maken met de kinderen. Saskia wil gaan regelen dat hij een volwaardig muziekprogramma gaat coördineren in de Child Fiendly Spaces, en daarvoor is het leuk als hij gitaar kan spelen. Piano speelt hij al, en gitaar lijkt hij snel te leren, mooi! Elsemieke en Dmitri gaan kijken of ze iets kunnen betekenen bij het plannen maken over het gebruik van de gedoneerde instrumenten. En Saskia, ik en Wende worden uitgenodigd door John om mee te gaan naar een voedseldistributiepunt.
John is de baas van Dima en Gandhi, de twee mensen van Save the Children waarmee we tot nog toe vooral mee te maken hebben gehad. Dima en Gandhi regelen alles, maar John schijnt degene te zijn die hen daarvoor toestemming moet geven. Hij is echter vooral heel druk met volledig andere zaken dan de activiteiten in de Child Friendly Spaces. Hij is pas sinds twee weken aan de slag hier en heeft zich tot nog toe vooral beziggehouden met de voedseldistributie. UNHCR heeft niet genoeg geld meer en heeft daarom besloten om de rantsoenen van de mensen in Zaatari te verkleinen: er zijn geen blikjes tonijn meer en minder kikkererwten en andere blikgroenten. Om dit tekort op te vangen zijn andere organisaties ingesprongen om te zorgen dat iedereen toch genoeg eten krijgt. Save the Children heeft voor twee weken genoeg aanvulling kunnen regelen en een grote supermarktketen heeft bijgedragen. Nu zijn echt alle potjes leeg en is John’s grootste zorg hoe ze aan 150.000 mensen, die het toch al zwaar hebben, moeten vertellen dat ze minder eten zullen ontvangen met ingang van volgende week. Problematiek van een heel andere schaal dan onze muziekworkshops!
John leidt ons rond door het distributiecentrum. Bij de vooringang staan lange rijen mensen te wachten op hun beurt. Aan het einde van de rij staat een watertank, zodat mensen even wat kunnen drinken na het lange wachten. Kinderen houden hun pet onder water en genieten van de koelte op hun hoofd. De eerste tent is eigenlijk weer een rij, maar dan in de schaduw. Daarna volgt de registratie: alle families in Zaatari hebben een pasje met een pincode. De codes worden gescand en zo wordt bijgehouden wie wat ontvangt. Vervolgens kunnen de geregistreerde mensen hun eten ophalen in de verschillende opslagtenten. In deze tenten liggen gigantische stapels met dozen. Elke doos is een pakket voor twee weken voor een gezin van 3 met rijst, meel, pasta en linzen. In andere tenten staan rijen vol pallets met blikken. De blikken worden in zakjes gedaan die uitgedeeld worden aan de families. De mensen die de zakjes vullen zijn Syriërs uit het kamp die betaald worden voor hun werk: zo is er toch nog een beetje werkgelegenheid. Buiten het distributiecentrum is een kantoortje waar mannen staan te dringen in de rij om ook zo’n baantje te bemachtigen. De mensen die hun eten ontvangen hebben worden met busjes weer teruggebracht naar hun tent. In een laatste tent laat John ons een chaotische berg dozen en zakken zien: geconfisqueerd eten. Mensen verkopen de voedselpakketten die ze ontvangen aan handelaars, die het eten weer voor meer geld verkopen. Dit mag natuurlijk niet, dus wordt dit eten weer in beslag genomen.
Wat een gigantische logistiek komt er kijken bij dit werk! Ik wist natuurlijk dat zo’n vluchtelingenkamp een hele grote logistieke uitdaging is, maar om het zo van dichtbij te zien geeft er toch een veel echter beeld van. Ook Wende en Saskia zijn onder de indruk.
Eenmaal terug bij de groep blijkt dat onze plannen met dokter Anna niet doorgaan. Marc en Liny kregen haar niet te pakken en weten niet precies waar ze is. Helaas. Ik kijk toe hoe Ala’a oefent op zijn gitaar met aramsamsam, dat heeft hij al bijna vloeiend onder de knie. Wende schuift aan met haar gitaar en Ala’a heeft meteen zijn eerste leerling die aramsamsam wil kennen, mooi!
Terwijl er links en rechts nog wat overleg gepleegd wordt, maak ik gebruik van de luxe die het restaurant voor de hulpverleners in basecamp te bieden heeft: een geroosterde panini met kaas en frietjes, heeeerlijk fout!
In de avond overleggen Marc en Wende en ik over onze workshop: we vormen de komende week met zijn drieën een team. Gelukkig kunnen we het snel eens worden over onze ideeën en gaan we redelijk op tijd naar bed. Morgen in de bus komen de details aan bod!
Foto’s: Liny Mutsaers
