Op losse schroeven
We worden moe wakker om 6 uur ’s ochtends. Het is lastig opstaan als je zo weinig geslapen hebt. Onderweg begint Marc meteen iedereen van Save the Children te bellen om te zorgen dat onze planning door kan gaan. Hij blijft de hele busrit aan de telefoon en ook aangekomen in Zaatari blijven de telefoontjes doorgaan. Hij spreekt met alle lagen van management, net zo lang tot iedereen op de hoogte is en toestemming gegeven heeft. De verschuiving van het programma wordt door steeds hogere managers goedgekeurd en we mogen ook weer met de bus mee gelukkig.
Als de groep in Zaatari aankomt ontstaat een grappige situatie. Een coördinator van Save the Children komt met een verdrietig gezicht naar ons toe. Hij durft het ons bijna niet te vertellen, zegt hij, maar we kunnen niet doorgaan met de workshops. We mogen nu in de bus naar de kinderen toe om afscheid te nemen, maar daarna is het voorbij. Wij lachen vrolijk en maken ons helemaal geen zorgen. We weten immers dat Marc al de hele tijd bezig is met bellen en dat het wel goed gaat komen. Alleen dat nieuws heeft deze coördinator nog niet bereikt. Hij kan ons pas laten gaan als hij toestemming heeft van zijn directe baas, Gandhi. We brengen een half uur door bij het kantoor van Save the Children in Zaatari terwijl we hierop wachten. Dmitri veraangenaamt ons wachten met een klein gitaarconcertje, waarin vele liedjes met het onderwerp ‘don’t worry’ voorbij komen. De coördinator pakt er een gitaar bij en niet geremd door het feit dat hij totaal geen gitaar speelt, doet hij vol overgave alsof hij met Dmitri meespeelt. Uit de kantoortjes van de diverse NGO’s komen nieuwsgierige mensen tevoorschijn die glimlachend toekijken. Het is een mooi tafereel!
Ondertussen ijsbeert Marc op de achtergrond rond terwijl hij doorgaat met mensen bellen. Uiteindelijk krijgt hij een baas bij Unicef aan de lijn. Als zijn toestemming er is, kunnen de workshops doorgaan. Tot onze opluchting krijgen we die toestemming, en als we de coördinator uit zijn gitaarconcert plukken om hem dit te vertellen, kunnen we eindelijk aan de slag!
Nu moeten we nog uitvinden of de journalisten van Reuters mogen komen filmen. Marc blijft maar bellen terwijl we onderweg zijn naar onze workshop. Helaas wordt de conclusie getrokken dat het filmen niet door kan gaan. Er wordt normaal gesproken een hele procedure afgehandeld voordat er pers mag filmen in een Child Friendly Space. Een onderdeel van die procedure is dat de verantwoordelijke persoon bij Save the Children een gesprek heeft met de journalisten. Dit alles is in zo’n korte termijn niet mogelijk, en bovendien is de verantwoordelijke persoon toevallig niet aanwezig. Helaas, geen wereldwijde publiciteit.. wie weet lukt het voor de volgende missie wel.
Als we in de Child Friendly Space aankomen voor onze workshop zijn we al helemaal moe voordat we begonnen zijn. Marc is erg afgeleid door alle organisatorische rompslomp en ik ben duf van het slaaptekort. We overleggen met Hanna; zij wil vandaag een muurschildering maken met de kinderen. Daarvoor moest Marc ook nog toestemming regelen, gelukkig is dat gelukt. Nu is de vraag welke jongens met wie gaan werken. We leggen aan de begeleiders van Save the Children met handen en voeten uit dat de kleine jongens met Hanna gaan werken, en de groten bij ons.
Maar als we even later beginnen, blijkt dat er toch best veel kleintjes bij ons zijn. De workshop gaat aardig, maar voelt lang niet zo lekker vloeiend als gisteren. Het is moeilijk om de aandacht van de kleintjes vast te houden, ze zijn gewoon nog te klein. En wij zijn er zelf ook niet honderd procent bij, wat te merken is aan de concentratie van de groep. Enkele oudere jongens gaan demonstratief zitten en niet meedoen.. het loopt niet uit de hand, en er is nog wel plezier, maar echt heel lekker gaat het niet. De moeilijkere onderdelen, zoals doebdoebdoeb en het ritmespel, gaan niet echt goed vandaag. Aan het einde van de workshop is Wende heel ontevreden, en terecht, dit moet beter kunnen! Marc besluit dat we zo met de jongens niet kunnen presenteren op zaterdag, dus we kondigen voor hen maar niet aan dat de ouders kunnen komen voor een presentatie. We maken er wel een gewone workshop van zaterdag. Ik vind dat besluit eigenlijk wel jammer, we hadden zaterdag vast met hernieuwde energie nog iets voor elkaar kunnen krijgen. Maar misschien is het ook wel beter zo. Met de continu veranderende situatie moeten beslissingen nu eenmaal snel genomen worden.
Als we bij Hanna gaan kijken vloeit onze gefrustreerde energie als sneeuw voor de zon weg. De Child Friendly Space is begonnen aan een prachtige transformatie! Een hele muur is bedekt met een schitterend landschap. Links de woestijn met kamelen en een felle zon, rechts hoge bergen en dennenbomen en in het midden een gigantische regenboog. Vanmiddag zal ze het landschap met de meisjes verder inkleuren en afmaken.
We houden even pauze in basecamp en we nemen ieder even een moment voor onszelf. De grote druk van al het regelen valt weg, en na wat rust en eten kunnen we constructief nadenken over de workshop met de meisjes. Gelukkig gaat het daarna een stuk beter. Met de meisjes zetten we de puntjes op de i. Alles gaat goed, kom maar op met die presentatie! Als alle meisjes weg zijn, maken we samen met Hanna en de begeleiders van Save the Children de muurschildering af. De Child Friendly Space is stil, op het wapperen van het tentdoek na, zo nu en dan wijst Hanna naar een stukje dat nog gedaan moet worden. Iedereen staan ijverig te schilderen, heerlijk om even zo bezig te zijn. En het resultaat mag er wezen, wat een kleur!
Foto’s: Liny Mutsaers
