Op rolletjes
Een nieuwe dag van workshops breekt aan. We hebben kort maar krachtig overlegd, en besluiten het idee om een bepaalde volgorde aan te houden grotendeels los te laten. Als we samenwerken alsof we improviserende jazzmuzikanten zijn, kunnen we inspelen op de energie die er heerst en de leiding van elkaar overnemen als het zo uitkomt.
Vanochtend heel vroeg is Hanna aangekomen als laatste versterking voor ons team. Ze is met ons meegegaan naar de workshops. Morgen begint ze aan haar eigen project, het maken van muurschilderingen met de kinderen, maar vandaag doet ze met ons mee om er even in te komen, en om te zien wat we doen met muziek. Ondanks dat ze de hele nacht gereisd heeft, doet ze helemaal mee met ons. Handig om er een extra persoon bij te hebben!
Ons plan om een vaste volgorde los te laten blijkt geweldig te werken, de workshop met de jongens loopt heerlijk vloeiend. We gaan soepel over van drukke actieve spelletjes in geconcentreerde onderdelen en weer terug.
We beleven een magisch moment als we na een druk spel allemaal op de grond neerploffen en diep zuchtend uitgestrekt gaan liggen. De jongens doen mee, en Wende pakt er een stoel bij en speelt een lief zacht liedje. Na een tijdje liggen en luisteren kruipen alle jongens dicht om Wende heen en neuriën ze zachtjes mee. De jongens zijn helemaal rustig, hun ogen glimmen en Wendes stem klinkt zacht door de ruimte.
Bij de meisjes zingen we Doebdoebdoeb in canon en Hanna leidt één van de groepen. Na een paar keer proberen werkt het en klinkt doebdoebdoeb in canon gezongen door de Child Friendly Space. Dit is niet gemakkelijk, maar het lukt, geweldig! Ook de variant waarbij groepjes meisjes ieder bij een bepaald stukje van het lied hun instrument laten klinken gaat helemaal goed. We hebben vandaag nog een nieuw onderdeel in de meisjesles: acrobatiek! Lekker fysiek is dat, er wordt ijverig geoefend en ik zie al een paar goede resultaten. De meisjes hebben er veel plezier mee, en dat was natuurlijk ons doel. De workshops gingen super vandaag, wat is dat een lekker gevoel! Ook van het andere team horen we goede verhalen, alles liep lekker.
Het teamoverleg is snel klaar vandaag. We gaan eten en overleggen bij Hashem, het lokale falafelrestaurantje waar je voor heel weinig dinar heel veel falafel en hummus krijgt. Zo vroeg als vandaag zijn we nog niet eerder klaar geweest, wat een luxe! Ik neem lekker de tijd om al onze kleren te wassen en eens goed op te ruimen. Als we ’s avonds al lekker in bed nog een beetje zitten te prutsen op onze laptop, begint Marcs telefoon te rinkelen. Wie belt er nou om elf uur ’s avonds nog?
Het blijkt Dave te zijn, de baas van John, oftewel iemand hoog in de rangorde. Hij is degene die toestemming moest geven voor ons nieuwe programma. En een paar dagen geleden liepen we in basecamp een paar journalisten tegen het lijf. Ze bleken van Reuters te zijn, een heel erg groot wereldwijd persbureau, en ze wilden een videoverslagje maken over ons werk. Daarvoor moest ook Dave toestemming geven. Nu aan de telefoon blijkt dat Dave het even niet helemaal meer volgt wat betreft het één dag opschuiven van ons programma. Ook blijkt dat hij geen toestemming had gegeven om ons met de bus mee te laten reizen. En bovendien is het regelen van de toestemming voor Reuters niet zo één, twee, drie voor elkaar. Marc legt alles uit aan Dave, die zegt alles even na te willen trekken. Blijkbaar moeten alle beslissingen via de hoge manager lopen, daarvan waren we nog niet op de hoogte. Is Dave nu gepasseerd zonder dat we dat wisten? Staan onze plannen nu op losse schroeven? Kunnen we morgen wel met de bus mee? Mogen we zaterdag nog werken? En krijgen we nog voor elkaar dat Reuters kan komen filmen? Marc heeft nog een telefoongesprek met Dima en we liggen nog tot laat te puzzelen en te denken hoe we dit opgelost kunnen krijgen.
Foto’s: Liny Mutsaers
