Uitputting
Vandaag doen we een nieuwe poging met onze jongensgroep. We hebben uitgebreid overlegd met de leidinggevenden van Save the Children en met elkaar. Save the Children zal ervoor zorgen dat er niet meer dan 20 jongens meedoen, en dan de deur van de Child Friendly Space het hele uur dicht zal zijn. We zullen versterkt worden door een van de beste begeleiders, en Dmitri komt ook met ons mee, zodat hij een leuk muziekje kan spelen als de concentratie van de jongens wegzakt. Liny zal aanwezig zijn om ons te steunen en zaken in de gaten te houden, niet als fotograaf dit keer, maar als ervaren orthopedagoog, wat ze ook is. Dus daar gaan we dan, met ons solide strijdplan! Maar helaas, gedurende onze workshop blijkt dat we het niet voor elkaar kunnen krijgen om de jongens zich te laten concentreren op onze workshop. De deur blijft open en dichtgaan, jongens blijven in en uit rennen. De jongens zijn boos dat we geen instrumenten voor ze hebben. Ze hebben gezien dat de meisjes wel instrumentjes kregen, en nu wreekt zich ons besluit dat het uitdelen van instrumenten met deze jongens teveel chaos met zich mee zou brengen. Ook de gitaarmuziek van Dmitri stelt ze niet geheel tevreden. Er wordt wel gedanst, en het kopiëerspelletje werkt op zich wel, maar Aramsamsam wordt passief ontvangen en er hangt een boze sfeer. Niels is niet uit het veld te slaan. Hij is moe, maar ook vandaag blijft hij blij met de lachende gezichten die hij heeft gezien. Ik ben nu echter helemaal leeg en voel me voornamelijk machteloos. Ik praat lang na met Liny en met Hadil, de leidster van de locatie. We trekken de conclusie dat we helaas niet verder kunnen werken met de groep jongens. Ik voel me er verschrikkelijk rot over dat we met ze moeten stoppen, maar ben het eens met de beslissing. De situatie is niet werkbaar. Deze jongens zouden in hele kleine groepjes hele specialistische hulp moeten krijgen, maar de realiteit is dat we de groep niet eens kunnen beperken tot 20 jongens. Hadil vertelt ons dat de sfeer in de buurt rondom deze Child Friendly Space vaak erg gespannen is. Rellen willen nog wel eens in deze hoek van het kamp ontstaan. Laatst is een meisje van Save the Children geslagen en zijn er enkele jongens geschorst, waarop vervolgens boze ouders verhaal kwamen halen bij Hadil. En dat schijnt nog maar het begin te zijn van alle ingewikkelde situaties die er aan de hand zijn in deze buurt. Ik vind het heel pijnlijk dat we juist deze jongens, die in zo’n moeilijke situatie verkeren, niet kunnen helpen, maar het is een realiteit die nu geaccepteerd moet worden.
De lunchpauze breng ik door met me rot voelen, huilen en voor me uit staren. Ik ben volledig uitgeput, zowel lichamelijk als emotioneel. Ik besluit die middag niet mee naar de meisjes te gaan en doe een dutje. Dit is mijn dieptepunt van de week. En dan is er ook nog eens die stevige verkoudheid die ik opgelopen heb, waardoor ik een dikke keel en een zware hoest heb.
Eenmaal terug in het hotel kruip ik meteen in bed. Het team overlegt in mijn afwezigheid urenlang over de plannen voor het concert van zaterdag.
Eén mooi moment van de dag: een heel klein meisje, vies van het stof en met piekharen, wandelt voorbij in een glanzende lange blauwe prinsessenjurk, midden in Zaatari.
Foto: Liny Mutsaers
