Wat gaat er in ze om?
Niels en ik hebben ons voorbereid op onze wilde groep jongens. We hebben overlegd met de leidster van Save the Children, en goede tips gekregen in ons teamoverleg. Behoorlijk zeker dat deze workshop beter zal gaan dan de vorige (geen kazoo’s, meer actieve spelletjes), betreden we de ruimte. Maar.. er zijn nauwelijks jongens! Wat blijkt: de jongens van gisteren zijn weggestuurd. Ze mogen niet meedoen omdat ze gisteren te wild waren. Mijn hart breekt als ik hierachter kom: wat onrechtvaardig! Ze zijn het grootste deel van de workshop braaf geweest en konden zich alleen niet beheersen met die kazoo’s in hun handen. Maar ze hebben die kazoo’s uiteindelijk allemaal netjes ingeleverd! Wat een straf dat ze nu dan toch niet mogen meedoen!
We beginnen maar met het kleine groepje kleintjes dat is overgebleven. Het kopiëerspel dat ik van Lucas heb geleerd werkt heel leuk, en aramsamsam zingen ze al zo mee. Dan komt ineens een hele grote groep jongens binnenstormen. De begeleiders hebben begrepen dat de jongens van ons wel mogen meedoen en hebben ze laten komen. Chaos alom! Ineens hebben we een kring van 40 schreeuwende jongens… wat nu? We zingen aramsamsam nog eens en spelen dan de stopdans, waarbij iedereen stil moet staan als de muziek stopt. Het gaat nog enigszins, totdat er nog meer onderbreking komt: er gebeurt buiten iets en iedereen rent plots weg. Vervolgens komt een boze vader met de begeleiders spreken. Er was al nauwelijks focus, maar nu is die helemaal weg. Ik geef het al op, maar de begeleiders gaan door en sturen een aantal jongens weg en zetten de rest op de grond langs de muur. We zingen nog twee kinderliedjes met ze, en nemen dan afscheid. Gelukkig heeft de workshop een positief einde.
Volkomen uitgeput ben ik na dit hele gebeuren. Gelukkig gaat de meisjesworkshop in de middag weer heel leuk wat me weer energie geeft. Vooral het moment tijdens de stopdans. Een klein meisje staat wat verloren voor zich uit te staren tussen al het gedans. Ik vang haar blik, lach naar haar en steek mijn handen uit. Ze grijpt ze en hand in hand dansen we een rondje. Stralend lacht ze naar me. Mijn hele dag is weer goed.
In de avond, als ik de tijd heb om achter mijn laptopje te zitten, zie ik het gezicht van het meisje voor me, en de gezichten van de vriendelijk glimlachende en behulpzame grotere meisjes, en de gezichten van de hele kleintjes, die vermoeid en met grote ogen om zich heen kijken, en het gezicht van de jongen die boos is dat hij zijn kazoo moet inleveren. Maar ook de stralende ogen van de jongens als ze mogen stampen op de grond en als ze lachen om de gekke dingen die ik ze na laat doen, en de ogen van al die dansende meisje, en de verbaasde blikken van de kinderen als ze luisteren naar de klankschaal van Lucas. De toestand waarin de kinderen verkeren, hun situatie, wat ze meegemaakt hebben en wat het met ze doet, begint nu pas echt tot me door te dringen. Zoiets kun je weten, maar pas als je het meemaakt kun je het voelen. En dan het besef dat je je nog niet kunt voorstellen hoe de kinderen zich voelen, wat er in ze omgaat, dat is heftig.
Indrukken van de workshops van de andere teams deze dag:
Foto’s: Liny Mutsaers
