Welkom in Zaatari
Op zaterdag is het team compleet. Terwijl de nieuw gearriveerden de stad verkennen, gaan Liny, Marc en ik voor het eerst naar Zaatari, om het kamp te zien, en om met de mensen van Save the Children te overleggen. De ontvangst bij Save the Children is heel vriendelijk, en meteen wordt Dima, de programmacoördinator, opgetrommeld om zaken voor ons te regelen. Na 10 minuten overleg is ons programma in grote lijnen rond. Dat is nog eens spijkers met koppen slaan! Ik bewonder Dima om het werk dat ze doet: alles regelen voor al die Child Friendly Spaces, het is een gigantische klus en zij doet het met zoveel liefde, prachtig!
Na ons overleg lopen we zelf een klein rondje door het kamp. Iedereen waarschuwt ervoor dat het gevaarlijk is, maar wij ervaren alleen positieve reacties. Kinderen lopen mee en willen zakjes chips aan ons verkopen. Om de haverklap moet Liny groepjes kinderen die een peace-teken maken op de foto zetten. Mannen maken een praatje met Marc en willen weten waar hij vandaan komt en wat hij komt doen. We lopen door de hoofdstraat van het kamp, waar vluchtelingen met golfplaten kleine winkeltjes hebben gemaakt. Alles wordt er verkocht, van popcorn tot broodjes falafel, van suikerspinnen tot levende kippen. We zien een man aan de slag in een zelfgebouwd naaiatelier: je zou haast denken dat je in een gewone straat in een gewone stad loopt. Als je die straat uitloopt en tussen de tenten bent, zie je de zelfgegraven latrines, mensen die in lege tenten op matjes zitten, kinderen die zomaar in een hoekje plassen, kinderen met zelfgemaakte plastic vliegers, de kale betonnen keukengebouwtjes… Zaatari is een bizarre plek. Mensen worden opgevangen, ze kunnen ergens slapen en eten koken, de kinderen spelen. Maar het is zo troosteloos. Mensen komen hier met niets of bijna niets en hebben niets of bijna niets te doen. Er is geen vooruitzicht, geen idee wanneer de oorlog voorbij is, geen toekomst, alleen dit eindeloze kamp vol stenen en stof en tenten. Hoe lang kun je leven op een plek als deze?
